kveðja

I)

(kveð, kvaddi, kvaddr), v.

1) to call on, summon (Þórvaldr kvaddi húskarla sína);

kveðja e-n e-s, to request (demand) of one;

kveðja matar, svefns, to call for food, sleep;

kveðja sér hljóðs, to call for a hearing;

kveðja þings, to convoke a meeting;

kveðja e-n e-s, to call on, summon, one to do something (vóru vér kvaddir at bera vitni þat);

2) to welcome, greet (þeir kvöddu konung);

of one departing, to bid farewell, take leave of (hann gengr nú í brott ok kveðr engan mann);

refl., kveðjast, to greet one another (þeir kvöddust vel);

3) with preps.:

kveðja e-n at e-u, to call on a person to do a thing, call his attention to (þik kveð ek at þessu);

kveðja e-n frá e-u, to exclude from, deprive of (ek hefi opt menn frá æfi kvadda, er eigi vildu hlýða mínum boðum);

kveðja e-n til e-s, to call on one for a thing (kveðja menn til ferðar);

kveðja e-n upp, to call on one to rise (síðan vaknaði Haraldr ok kvaddi upp menn sína); to summon to arms;

síðan safnaði hann liði ok kveðr upp almenning, after that he gathered men and roused the whole country;

kveðja e-n út, to call one out of the house (hann kvaddi út Höskuld ok Hrút).

II)

f. welcome, greeting, salutation (konungr tók kveðju hans).

* * *

u, f. a welcome, greeting; konungr tók kveðju hans, Eg. 63, passim, Matth. i. 29: also of one absent, hann sagði þeim kveðju Gunnhildar, Nj. 5; bar hann konungi kveðju Þórólfs, Eg. 53; þeir skyldu segja konungi kveðju hans, Fms. x. 290; kveðju-sending, sending one’s greeting, compliments, vi. 92, vii. 103, Sturl. ii. 149: salutation, in the formula at the beginning of a letter, Ingi konungr sendir kveðju Sigurði konungi, Fms. vii. 220; N. M. sendir N. M. kveðju Guðs ok sína, D. I. passim:—in mod. usage the address on a letter is called kveðju.